Pascal Cuijpers | 18 May 2016
Uit de column van Michael Persson (VK 4-5, Opinie & Debat) blijkt dat er in New York een enorme antipathie is ontstaan tegen het toetsen van, vaak veel te jonge, kinderen. Er worden twee verschillende basisscholen vergeleken, waarbij op de ene school - in het welvarende gedeelte - tachtig procent van de leerlingen een voldoende haalt voor de staatstesten taal en rekenen, en op de andere school - in het armere gedeelte - slechts vijfentwintig procent een voldoende haalt voor dezelfde toetsen. Net als in ons land is het maken van toetsen een belangrijk speerpunt in de Amerikaanse politiek. Inmiddels pleiten veel ouders en leerkrachten voor het opheffen van deze toetsen om hierdoor beter te kunnen inspelen op de ontstane verschillen. Alle kinderen moeten immers gelijke kansen krijgen, daar zou arm of rijk niet aan ten grondslag mogen liggen. In Nederland is de huidige toetscultuur ook een punt van discussie. Maar hoe paradoxaal; hier willen we juist wél weer de toets belangrijker maken! Eveneens met het oog op het bieden van gelijke kansen aan alle kinderen, ongeacht hun afkomst of achtergrond. Ik ben het eens met de eindconclusie in de column: het geld van de toetsen zou beter gestoken kunnen worden in het wegwerken van achterstanden, in de vorm van goed onderwijs. Dat maakt uiteindelijk pas het verschil. Niet de toets. Zowel in Amerika als in Nederland.